آیا می‌دانید وقتی از صندلی توی اتاق‌تان هم برای نشستن استفاده می‌کنید و هم به عنوان جالباسی ازش کار می‌کشید، حقوق صندلی‌ها را نقض می‌کنید؟
ایده و اجرا : محمدعلی محمد پور، سعید مرادی
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
تعداد بازدید : 0
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
اتیکت
تعداد بازدید : 27
شما هم زود پسرخاله می‌شوید؟
آشنای دوستتان است و توی یکی از گروههای فضای مجازی پیدایش کرده‌اید. همیشه تعریفش را از رفیق‌تان شنیده‌اید و حالا اتفاقی توی یک گروه با او هستید. خب احتمالا اگر یک فضای عمومی واقعی بود و او را میدیدید، میرفتید و برای ادب و احترام سلامی میکردید ولی این‌جا در فضای مجازی به نظرتان یک جوری است بروید فقط توی چت بنویسید سلام، من فلانیام. خب که چی؟ این طور وقتها فرقهای دنیای واقعی و مجازی باعث می‌شود آدم گیج بشود که خب واقعا رفتار درست چیست؟ هر کسی را که حتی با واسطه میشناسیم و در گروهی پیدایش میکنیم، باید سر صحبت را با او باز کنیم یا نه؟ اصلا می‌شود با کسی که تا به حال نمیشناختیم اش یکهو وارد چت خصوصی و پسرخاله بشویم یا نه؟ معمولا حس خوبی نیست وقتی توی خیابان دارید راه خودتان را میروید یکی که حتی درست نمیشناسیدش، شروع کند با شما حرف زدن. در چت و فضای مجازی هم قضیه به همین شکل است. وقتی کسی را نمیشناسید و فقط یک آیدی و شماره از او در شبکه‌های اجتماعی دارید معنایش این نیست که خیلی راحت می‌توانید از هر دری با او صحبت کنید. معمولا این‌طور وقتها بهتر است اول خودمان را معرفی کنیم و بگوییم که آن شخص را از کجا و چطور میشناسیم، بعد موضوعی را که میخواهیم دربارهاش با او صحبت کنیم بگوییم و بپرسیم که آیا مایل است در این‌باره با ما صحبت کند یا نه. از آن‌جا که فضای مجازی همیشه در دسترس است، این تصور را برای همه ما ایجاد کرده که هر وقت و با هر روشی که بخواهیم میتوانیم خودمان را بیندازیم وسط صحبت با غریبه و آشنا. کاری که شاید هیچ وقت در حضور دیگران انجامش ندهیم. برای شروع یک صحبت یا حتی مطرح کردن یک سوال درسی یا کاری باید این حق را به غریبهای که داریم با او صحبت میکنیم بدهیم که دلش نخواهد با ما وارد ارتباط مجازی بشود یا صحبت را به زمانی که خودش بخواهد موکول کند.
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
گفت و گو
تعداد بازدید : 49
حکایت های یک بازیگر نوجوان
گفت وگو با محمدرضا شیرخانلو، بازیگر 13ساله ای که این روزها در سریال «حکایت های کمال» می درخشد
نویسنده : مصطفی میرجانیان| روزنامه نگار
«اهل خشونت و دعوا نیستم اما در شیطنت و خراب‌کاری شبیه کمال هستم البته نمی‌خواهم کمال باشم چون خیلی کتک می‌خورد و...!» سریال حکایت‌های کمال را می‌بینید؟ پس باید پسربچه شر و شیطانی که نقش کمال را بازی می‌کند، بشناسید. «محمدرضا شیرخانلو» که تا قبل از این در فیلم و سریال‌های زیادی مثل دودکش، دهلیز و... بازی کرده‌است، درگفت‌وگو با جوانه از حال و هوای شهرت، بازی در سریال حکایت‌های کمال و داستان‌های بامزه دیگر می‌گوید.
شانسی‌شانسی بازیگر شدم
دوست نوجوان ما اول صحبت اش گریزی می‌زند به چند سال پیش و از روزهایی که برای اولین‌بار جلوی دوربین رفته‌است: «راست اش خیلی شانسی به سمت بازیگری کشیده‌شدم. 5 ساله که بودم، مادرم من را در یک کلاس بازیگری ثبت‌نام کرد ولی از آن‌جایی که فضای پلاتو تاریک و ترسناک بود از آن کلاس ترسیدم و بعد از جلسه اول دیگر پایم را آن‌جا نگذاشتم. یک سال بعد از دفتر آقای سیروس مقدم به آن آموزشگاه بازیگری می‌روند تا برای سریال «چک برگشتی» یک بازیگر کودک انتخاب کنند. آن‌جا عکس و مشخصات بچه‌ها را می‌بینند و از من خوش‌شان می‌آید. با مادرم تماس می‌گیرند و بعد از یک تست کوتاه بازیگری تصمیم بر این می‌شود تا در سریال چک برگشتی بازی کنم».
چند می‌گیری بازی کنی؟
می‌پرسم بازیگرهای نوجوان‌مان پول می‌گیرند تا جلوی دوربین بروند؟ می‌گوید: «این‌که اصلا پول بگیرند یا نه بستگی به رزومه کاری بچه‌ها دارد. مثلا وقتی یک بازیگر برای اولین‌بار جلوی دوربین می‌آید از این بابت که در آینده دیده می‌شود، ممکن است رایگان کارکند اما بازیگری که تجربه این‌کار را دارد و در چند جشنواره و مسابقه هم جایزه گرفته، آن وقت رقم قراردادش بالا می‌رود. مثلا من در اولین‌کار یعنی سریال «چک برگشتی» دستمزدی نگرفتم هرچند عوامل برنامه آخر کار مبلغی به عنوان هدیه به من دادند. حالا اما شرایط فرق می‌کند و قبل از این‌که سر کاری آماده شوم، درباره قرارداد صحبت می‌کنم». خب حالا رقم قراردادها چقدر است؟ می‌خندد و می‌گوید: «مایل نیستم درباره میزان آن صحبت کنم اما به قول بازیگرها نان و بوقلمونی درمی‌آید و خدارا شکر می‌کنم».
شایعه چی شنیدی؟
آدم‌معروف‌ها معمولا شایعات زیادی درباره خودشان می‌شنوند. آیا چنین چیزی برای بازیگران نوجوان هم وجود دارد؟ محمدرضا می‌گوید: «بله. یکبار من و مادرم به برنامه‌ای دعوت شدیم که «عبدا... روا» مجری آن بود. آخر برنامه من، مادرم و آقای مجری ایستادیم تا با هم عکس یادگاری بگیریم. مدتی بعد آن عکس را در شبکه‌های اجتماعی دیدم که زیرش نوشته‌بودند مجری معروف به همراه فرزند و همسرش! این‌طور شایعات زیاد است ولی اصلا برای من مهم نیست».
سریال نوجوانانه کم ساخته می‌شود
از محمدرضا درباره سریال حکایت‌های کمال می‌پرسم، می‌گوید: «حکایت‌های کمال خیلی طول کشید و حداقل دو سال وقتم را گرفت. به دلیل طولانی بودن زمان
فیلم برداری نمی‌توانستم همزمان در کار دیگری جلوی دوربین بروم و شاید حدود 15 پیشنهاد داشتم که قبول نکردم. البته ناراحت نیستم چون ارزشش را داشت. این سریال برای مخاطب کودک و نوجوان است و می‌دانید که کار کودک و نوجوان خیلی کم ساخته می‌شود. کارگردان‌ها و تهیه‌کننده‌ها تصور می‌کنند اگر کمدی بزرگ سال بسازند خیلی بیشتر دیده می‌شود بنابراین ریسک نمی‌کنند و به فیلمنامههای نوجوانانه کمتر توجه می‌کنند. به نظرم «حکایت‌های کمال» این تصور را کنار زد چون بازخوردهای زیادی داشت و حالا همه مردم، من را به نام کمال می‌شناسند». صحبت‌مان به این‌جا که می‌رسد، درباره سختیهای بازی در سریالی مربوط به 50 سال پیش از محمدرضا می‌پرسم. می‌گوید: «من اصلا با حیوانات رابطه خوبی ندارم و از همه حیوان‌ها حتی از مرغ می‌ترسم. روزهای اول [بنا به حالوهوای قدیمیِ کار] قرار بود در سکانسی بازی کنم که باید یک خروس لاری را دستم می‌گرفتم. حتی سکانسی داشتیم که خروس‌ها با هم دعوا می‌کردند و باید یکی از آن‌ها را از آن وسط بیرون می‌کشیدم. نمی‌دانید چقدر سخت بود. خدا قسمت‌تان نکند! البته حالا دیگر برایم عادی شده‌است، حتی دیگر از بقیه حیوان‌ها هم نمیترسم».
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
بالتازار
تعداد بازدید : 20
اُزن چه جنسی دارد و دقیقا کجا قرار گرفته است؟
نویسنده : مریم ملی| روزنامه نگار
توی اخبار که دربارهاش حرف میزنند به نظر می‌رسد نگرانش هستند ولی در زندگی حقیقی، هیچ کس برایش اهمیتی ندارد که واقعا دارد آسیب می‌بیند یا نه. همه به زندگی عادی خودشان ادامه میدهند و از آن یادشان می‌رود. می‌گویند اگر نباشد، پوستمان میسوزد چون پرتوهای پرانرژی خورشید میتوانند در نبود لایه ازن از جو عبور و پوست ما را له و لورده کنند. ازن یا همان O3 را شاید به اسم نشناسید ولی حتما به قیافه میشناسیدش، همان مولکول گاز اکسیژن است به همراه یک اتم اکسیژنِ اضافه. این ازن همان‌قدر که میتواند رفیق روزهای سخت باشد و به درد آدم بخورد، میتواند بی‌رحم و خشن هم باشد. جو زمین، چهار لایه دارد که به ترتیب از پایین تروپوسفر، استراتوسفر، مزوسفر و ترموسفر هستند. حالا ازن وقتی دوست ماست که سر جای خودش و در لایه استراتوسفر قرار گرفته‌باشد. آن وقت است که از رسیدن پرتوهای خطرناک خورشید به ما جلوگیری می‌کند. پرتوهایی که اگر به زمین برسند غیر از پوست انسان، خیلی از ماهیها و جانوران دریایی و گونههای مختلف گیاهان را از بین میبرد و به مرور در تولید غذا برای ما هم کلی دردسر ایجاد می‌کند. گاهی آلودگی هوا باعث می‌شود در جوی که ما نفس میکشیم ازن تولید بشود. این‌جاست که ازن آن روی بی‌رحم و خشن اش را نشان می‌دهد و باعث مسمومیت و مشکلات تنفسی می‌شود. لایه ازن بر اثر گازهای گلخانهای، اسپریها، سمها و کودهای شیمیایی کشاورزی و حلالهای پاک‌کننده مثل شویندههای قوی هر روز بیشتر از قبل آسیب می‌بیند و نازک می‌شود. این خوش‌شانسی ماست که توی سیاره‌ای زندگی میکنیم که لایه ازن دارد ولی خب از طرفی هر روز که می‌گذرد بیشتر باید نگران از دست رفتن اش باشیم چون بدون آن زندگی ما در این سیاره غیرممکن است.
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
تعداد بازدید : 34
عجایب
کافه کارتونی
کافههای عجیب با دکورهای خاص و متفاوت کم نیستند ولی کافه «YND239-20» در کره جنوبی یکی از منحصربهفردترینها در نوع خودش است. وقتی وارد این کافه می‌شوید، انگار پا به دنیای یک کارتون سیاه و سفید دوبعدی گذاشتهاید. دکور و چیدمان این کافه با ایجاد کردن توهم بصری، به مشتریانش اجازه می‌دهد خودشان را در فضای دوبعدی تصور کنند. همه دیوارها و اسباب و وسایل موجود در کافه، سفید رنگ شده‌اند و اطراف همه آن‌ها یک خط باریک مشکی کشیده شده‌است. نه تنها در و دیوار و میز و صندلی بلکه لیوان، سینی، قاشق و چنگال و بقیه وسایل هم به همین سبک تزیین شده است. حتی زمین مثل کفپوش چوبی سیاه و سفید نقاشی شده که حس و حال کارتونی بودن کافه به‌طور کامل حفظ شود. صاحب این کافه گفته بدون تبلیغ و فقط با عکس‌هایی که مشتریهای شان در فضای مجازی منتشر کرده‌اند، به شهرت رسیده‌اند.
شامپانزه‌ای که لباس می‌شوید
اگر تجربه لباس شستن و سابیدن آن با دست را داشته‌باشید، حتما تایید می‌کنید که خیلی هم کار راحتی نیست. جالب است بدانید یک شامپانزه در چین این کار را با مهارت خوبی انجام می‌دهد. این شامپانزه لباس‌هایی را که تحویل می‌گیرد با صابون می‌مالد، حسابی می‌سابد، آبکشی می‌کند و تحویل می‌دهد. کارکنان باغ‌وحش می‌گویند متوجه شدهبودند وقتی پس از کار، مشغول شستن لباسهایشان میشوند، این شامپانزه با دقت آن ها را تماشا می‌کند. سپس وقتی فرصت لباس شستن را به او میدهند، می‌بینند که این کار را به خوبی انجام می‌دهد. ظاهرا این روزها این شامپانزه کاربلد، لباس مربیان و کارکنان محل زندگی‌اش را داوطلبانه و از روی علاقه می‌شوید و تحویل می‌دهد.
منابع: یورونیوز، ایرنا
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
مینی مهارت
تعداد بازدید : 39
جادوی دکمه ها
نویسنده : الهام حبشی
بین دوک‌های نخ رنگی، پاکت‌های مقوایی، سوزن، چند قیچی و متر باریک و سبز رنگی که داخل کشوی خیاطی مادر من است، دو جعبه فلزی کوچک وجود دارد که مامان، دکمه لباس های قدیمی‌مان را جدا کرده‌است و داخل آن‌ها نگه می‌دارد. دو جعبه با کلی خاطره از لباس‌هایی که دیگر نیستند؛ دکمه‌های یکی یک‌دانه‌ای که اضافه آمده یا از پیراهن نامعلومی جدا شده‌اند. احتمالا شما هم در منزل‌تان یکی از این جعبه‌ها داشته‌باشید. دکمه‌های لنگه‌به‌لنگه و رنگارنگ به چه کاری می‌آیند؟ در مینی‌مهارت امروز قصد داریم چند ایده ویژه برای به‌کارگیری مجدد این دکمه‌ها در اختیار شما قرار دهیم.
دکمه‌دوزی
درست است که وظیفه دکمه‌ها چیز دیگری است اما شما می‌توانید از هنر و سلیقه خودتان بهره بگیرید و به دکمه‌ها هویتی متفاوت ببخشید. اول از همه یکی از ساده‌ترین پیراهن‌های‌تان را انتخاب کنید و دکمه‌هایی را که با رنگ لباس هم‌خوانی دارند با یک طرح دلخواه روی لباس‌تان بدوزید. لازم نیست از علم خیاطی چیزی بدانید. تنها یک نخ و سوزن بردارید و کار را شروع کنید. اگر از تعداد دکمه کمی استفاده می‌کنید، با استفاده از نخی که رنگش مشخص باشد، یک ایده بامزه و خلاقانه روی لباس‌تان بدوزید.
کارت پستال
کارت تبریک دکمه‌دار یکی از آن ایده‌های خوبی است که خودم دو بار آن را پیاده کرده‌ام. لازمه این کار فقط و فقط صرف کردن اندکی زمان برای عزیزان‌تان است. می‌توانید از چسب یا نخ برای متصل کردن دکمه‌ها به مقوا استفاده کنید. حواس‌تان باشد اگر نخ و سوزن را برای این کار درنظر گرفته‌اید، مقوای ضخیم و محکم‌تری انتخاب کنید. برای جلوه دادن به هنری که خلق می‌کنید از نخ‌های رنگارنگ و براق دمسه استفاده کنید.
زیورآلات
شاید فکرش را نکنید اما دکمه‌های رنگی قابلیت بسیاری برای تبدیل شدن به زیورآلات و گل‌سرهای جورواجور دارند. فقط کافی است چند دکمه مناسب انتخاب کنید و به کمک سوزن و نخ آن‌ها را روی تل، پنس، کش و کلیپس‌‌های متنوع بدوزید. همچنین می‌توانید به روش‌های مختلفی از جمله دوختن دکمه‌ها روی کش معمولی یا چسباندن روی نمد، دستبندهای دوستی بسازید. اگر هم در کار ساخت زیورآلات متبحر باشید، می‌توانید با سیم‌های ظریف و مخصوص زیورآلات، به کمک دکمه‌های درخشان، اشیای زینتی تمیزتری خلق کنید.
نشانه‌گذار کتاب
از آن‌جایی که شخص اهل مطالعه‌ای هستید و ستون مینی‌مهارت را هم دنبال می‌کنید، یک ایده ویژه برای شما درنظر گرفته‌ایم. اول از همه یک روبان متناسب با ضخامت و ارتفاع کتاب‌تان تهیه کنید. در مرحله دوم یک سر روبان را کش و سر دیگرش را دکمه‌ای که باب دل‌تان است، بدوزید. این نشانگر کتاب (بوک‌مارک )
استثنایی هرگز آخرین صفحه‌ای را که مطالعه کرده‌اید، فراموش نخواهدکرد.
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
آیا می‌دانید وقتی از صندلی توی اتاق‌تان هم برای نشستن استفاده می‌کنید و هم به عنوان جالباسی ازش کار می‌کشید، حقوق صندلی‌ها را نقض می‌کنید؟
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
آشنای دوستتان است و توی یکی از گروههای فضای مجازی پیدایش کرده‌اید. همیشه تعریفش را از رفیق‌تان شنیده‌اید و حالا اتفاقی توی یک گروه با او هستید. خب احتمالا اگر یک فضای عمومی واقعی بود و او را میدیدید، میرفتید و برای ادب و احترام سلامی میکردید ولی این‌جا در فضای مجازی به نظرتان یک جوری است بروید فقط توی چت بنویسید سلام، من فلانیام. خب که چی؟ این طور وقتها فرقهای دنیای واقعی و مجازی باعث می‌شود آدم گیج بشود که خب واقعا رفتار درست چیست؟ هر کسی را که حتی با واسطه میشناسیم و در گروهی پیدایش میکنیم، باید سر صحبت را با او باز کنیم یا نه؟ اصلا می‌شود با کسی که تا به حال نمیشناختیم اش یکهو وارد چت خصوصی و پسرخاله بشویم یا نه؟ معمولا حس خوبی نیست وقتی توی خیابان دارید راه خودتان را میروید یکی که حتی درست نمیشناسیدش، شروع کند با شما حرف زدن. در چت و فضای مجازی هم قضیه به همین شکل است. وقتی کسی را نمیشناسید و فقط یک آیدی و شماره از او در شبکه‌های اجتماعی دارید معنایش این نیست که خیلی راحت می‌توانید از هر دری با او صحبت کنید. معمولا این‌طور وقتها بهتر است اول خودمان را معرفی کنیم و بگوییم که آن شخص را از کجا و چطور میشناسیم، بعد موضوعی را که میخواهیم دربارهاش با او صحبت کنیم بگوییم و بپرسیم که آیا مایل است در این‌باره با ما صحبت کند یا نه. از آن‌جا که فضای مجازی همیشه در دسترس است، این تصور را برای همه ما ایجاد کرده که هر وقت و با هر روشی که بخواهیم میتوانیم خودمان را بیندازیم وسط صحبت با غریبه و آشنا. کاری که شاید هیچ وقت در حضور دیگران انجامش ندهیم. برای شروع یک صحبت یا حتی مطرح کردن یک سوال درسی یا کاری باید این حق را به غریبهای که داریم با او صحبت میکنیم بدهیم که دلش نخواهد با ما وارد ارتباط مجازی بشود یا صحبت را به زمانی که خودش بخواهد موکول کند.
توی اخبار که دربارهاش حرف میزنند به نظر می‌رسد نگرانش هستند ولی در زندگی حقیقی، هیچ کس برایش اهمیتی ندارد که واقعا دارد آسیب می‌بیند یا نه. همه به زندگی عادی خودشان ادامه میدهند و از آن یادشان می‌رود. می‌گویند اگر نباشد، پوستمان میسوزد چون پرتوهای پرانرژی خورشید میتوانند در نبود لایه ازن از جو عبور و پوست ما را له و لورده کنند. ازن یا همان O3 را شاید به اسم نشناسید ولی حتما به قیافه میشناسیدش، همان مولکول گاز اکسیژن است به همراه یک اتم اکسیژنِ اضافه. این ازن همان‌قدر که میتواند رفیق روزهای سخت باشد و به درد آدم بخورد، میتواند بی‌رحم و خشن هم باشد. جو زمین، چهار لایه دارد که به ترتیب از پایین تروپوسفر، استراتوسفر، مزوسفر و ترموسفر هستند. حالا ازن وقتی دوست ماست که سر جای خودش و در لایه استراتوسفر قرار گرفته‌باشد. آن وقت است که از رسیدن پرتوهای خطرناک خورشید به ما جلوگیری می‌کند. پرتوهایی که اگر به زمین برسند غیر از پوست انسان، خیلی از ماهیها و جانوران دریایی و گونههای مختلف گیاهان را از بین میبرد و به مرور در تولید غذا برای ما هم کلی دردسر ایجاد می‌کند. گاهی آلودگی هوا باعث می‌شود در جوی که ما نفس میکشیم ازن تولید بشود. این‌جاست که ازن آن روی بی‌رحم و خشن اش را نشان می‌دهد و باعث مسمومیت و مشکلات تنفسی می‌شود. لایه ازن بر اثر گازهای گلخانهای، اسپریها، سمها و کودهای شیمیایی کشاورزی و حلالهای پاک‌کننده مثل شویندههای قوی هر روز بیشتر از قبل آسیب می‌بیند و نازک می‌شود. این خوش‌شانسی ماست که توی سیاره‌ای زندگی میکنیم که لایه ازن دارد ولی خب از طرفی هر روز که می‌گذرد بیشتر باید نگران از دست رفتن اش باشیم چون بدون آن زندگی ما در این سیاره غیرممکن است.
کافه کارتونی 
شامپانزه‌ای که لباس می‌شوید
