دستکاری عکس «photo manipulation»، هنر باحال و جذابی است. مثلا این عکس‎های سوررئالِ «Ronald Ong» از حیوانات را ببینید. 

 

 بعد از مدت‎ها دور هم جمع شده‌اید، دل توی دلت نیست که  با رفقا فوتبال‌دستی بازی کنی. یکی می‎گوید این‌بار ‎ بُردگیم بیشتر می‏‌چسبد و آن یکی هم پیشنهاد والیبال توی زمین بازی نزدیک خانه‌‏شان را می‎دهد . به نظرت مسخره و بی‏‌معنی می‌‏آید که دورهمی و جای گرم و نرم را رها کنید و بروید بیرون. تقریبا بیشتر بچه‏‌ها موافق هستند و فقط تویی که هوس فوتبال‌دستی زده به کله‎ات. در چنین شرایطی که آدم لنگ در هوا مانده و نمی‌‏داند بالاخره باید چه کار کند و هر کسی نظری دارد،  باید دید اکثریت با چه چیزی موافق هستند. پافشاری و اصرار و اخم و سرسنگینی معمولا نتیجه نمی‌‏دهد .  اتفاقا به جای آن‌‏که بقیه حس کنند ناراحت شدی، فکر می‏‌کنند می‎خواهی نظر خودت را به کرسی بنشانی و آن‎ها برایت مهم نیستند. این ماجرا همیشه و در همه جا برای‎مان تکرار می‎شود؛ وقتی معلم می‎خواهد تاریخ امتحان را مشخص کند و به هر دلیلی ما نمی‎توانیم در آن تاریخ آماده باشیم ولی بیشتر همکلاسی‏‌ها با آن موافق‌اند یا وقتی همه خانواده تصمیم می‏‌گیرند برای سفر به شهری خاص بروند و ما مدت‏‌هاست هوای سفر به جایی دیگر را داریم. این که نظر متفاوتی داریم یا دل‎مان چیزی را می‏‌خواهد که بقیه با آن موافق نیستند هیچ بد نیست حتی باید درباره‎اش صحبت کنیم و دلایل و نظرات‎مان را هم بگوییم ولی جنگ‌‏ها زمانی شروع می‏‌شوند که آدم‏‌ها می‏‌خواهند یک تصمیم نهایی بگیرند. این وقت‎ها نظر همه شنیده شده‌ و حالا زمان عمل رسیده‌است. خب فقط باید بپذیریم که وقتی با یک جمع همراه می‎شویم و نظرها متفاوت است، تصمیم نهایی با نظر جمع است و این دلخوری و غم و احساس شکست ندارد!

 

کشف قدیمی ترین تخم مرغ جهان   

فاطمه قاسمی| مترجم

 

 

 

۹۵۹ بار رد شدن در آزمون رانندگی!

 «چا سا سون»، زن ۶۹ ساله اهل کره جنوبی، به عنوان نماد استقامت و پایداری شناخته می‌شود. او برای دریافت گواهینامه رانندگی، سه سال تلاش کرد و بالاخره در نهصدوشصتمین‎ آزمون موفق شد. مربی رانندگی‌ سون گفته: «وقتی او بالاخره از پس آزمون برآمد، من از او خوشحال‌تر بودم چراکه فکر می‌کردم بار سنگینی از روی دوش من برداشته شده‌است. در تمام این مدت با هیچ روشی موفق نشدیم او را قانع کنیم که دست از سر رانندگی کردن بردارد». البته مشکل این خانم بااراده، در گرفتن حد نصاب امتیاز آزمون کتبی بود که بتواند بعد از آن در آزمون عملی رانندگی شرکت کند.

ترجمه: فرح بهبهانی

نشر: پیدایش

قیمت: ۳۸۰۰۰ تومان

صبر و تحمل دربرابر مشکلات و سختی‌ها از ویژگی‌هایی است که همه ما برای داشتن یک زندگی خوب به آن نیاز داریم. «کارلی کانرز» 12ساله در کتاب «یکی برای خانواده‌ مورفی» می‌تواند یکی از بهترین نمونه‌ها برای این ویژگی باشد. «لیندا مالیلی هانت»، نویسنده آمریکایی، داستان کارلی را از جایی شروع می‌کند که او در زندگی با مادر خوش‌گذران و پدر خلافکارش دچار مشکلاتی است و باید صبور باشد و با آن‎ها مدارا کند. اما مشکلات به همین‌جا ختم نمی‌شود و اختلافات تا جایی ادامه می‌یابد که بهزیستی، سرپرستی کارلی را به خانواده مورفی واگذار می‌کند. خانم و آقای مورفی، همراه سه فرزند خود زندگی صمیمی و گرمی دارند و در کنار هم احساس شادی می‌کنند. کارلی که معمولا از سوی پدر و مادرش دیده و درک نمی‌شد، با ورود به خانواده مورفی شگفت‌زده و متحول می‌شود. خانواده مورفی خلاف پدر و مادر کارلی، بسیار مهربان هستند و با اهمیت دادن به او باعث می‌شوند کارلی استعدادها و نبوغ خود را شکوفا کند. آن‎ها طعم شیرین یک زندگی واقعی را به او هدیه می‌دهند اما این پایان ماجرا و داستان نیست. وقتی کارلی کم‎کم باور می‌کند که یکی از اعضای خانواده مورفی شده‌است، خبری دنیا ی  او  را تکان می‌دهد، خبری از طرف مادرش... کتاب «یکی برای خانواده مورفی» که برنده جوایزی همچون تسی والدن و نردی بوک شده‌است، در سه بخش روایت می‌شود؛ بخش اول کتاب بیانگر وضعیت تعامل کارلی با خانواده خودش و نشان‌دهنده اختلافات خانواده کانرز است. بخش دوم نقل‌کننده تجربه‎های کارلی در کنار خانواده مورفی و توصیف‌کننده لحظات شیرین آن‌هاست و بخش سوم سرانجام و شرح خبری است که کارلی را دگرگون می‌کند. داستان تأثیرگذار کارلی، این توانایی را دارد که تا مدت‌ها در خاطر خواننده‌اش باقی‌بماند و صحنه‌های تلخ و شیرین آن را به یادش بیاورد. این کتاب جذاب را از دست ندهید.

 

دوست عزیز در سوال شما دو مسئله قابل توجه است؛ 1. نداشتن  علاقه و انگیزه 2. استرس که با حل این دو مورد سایر مشکلات شما هم حل خواهندشد. روان‌شناسان، انگیزه را نیروی محرکه انسان می‌دانند. این انگیزه و علاقه است که به انسان احساس رضایت می‌دهد؛ ما بدون آن معمولا کارها و تکالیف‎مان را ناتمام می‌گذاریم، بهانه می‌تراشیم، بی‌توجه و بی‌دقت می‎شویم، تلاش کمی می‎کنیم و بیشتر درحال رویا و استراحت به‎سر می‎بریم. دلیل اصلی بی‌انگیزگی و بی‌علاقگی را باید در نداشتن هدف جست‎وجو کنیم. چه باید بکنیم؟

   هربار صحبت از مغز می‎شود، پای سلول‎های خاکستری هم وسط می‏‌آید و این باعث می‎شود فکر کنیم مغزمان خاکستری است در‌حالی‌که این‌طور نیست. بخشی از مغز سفید است و این به دلیل وجود نورون‎ها و سلول‏‌های کمکی به نام «گلیال» است. کار سلول‏‌های گلیال این است که همیشه حواس‎شان به سوخت‎و‎ساز بقیه سلول‏‌ها باشد. نورون‏‌ها هم پیام‎های عصبی را به دورترین نقاط بدن می‏‌فرستند و درواقع یک‌جور کبوتر نامه‎بر فوق‌سریع هستند.  قسمتی از مغز که در سیستم پاداش و حرکت نقش دارد به رنگ سیاه است. به ماده تیره‌‏ای که در این قسمت وجود دارد «نورو ملانین» می‌‏گویند، این نوروملانین‏‌ها ساختاری شبیه رنگدانه‌‏های پوست و مو دارند؛ همان رنگدانه‌‏هایی که باعث می‏‌شود رنگ پوست و موی انسان‏‌ها این‌قدر با هم متفاوت باشد. توی مغز پر از رگ‎های خونی است که خب همین‎ها باعث می‏‌شوند مغز در بعضی نقاط به رنگ قرمز هم دیده بشود. شاید با خودتان بگویید پس چرا مغزهایی که توی شیشه الکل و در آزمایشگاه‌‏ها نگه‌داری می‏‌کنند به رنگ خاکستری یا کِرِم مات هستند، خب علتش این است که این مغزها دیگر زنده نیستند. مغز یک انسان زنده، راکد نیست و خون در آن جریان دارد و واکنش‎های مختلف در آن اتفاق می‏‌افتد. قشری که در اطراف مغز است و از آن محافظت می‏‌کند هم رنگی گچی دارد و باعث می‎شود رنگ کلی مغز انسان زنده نسبتا روشن باشد. 

 

با استفاده از شماره های بالای صفحه سوالات تان را برای ما بفرستید

ایده و اجرا:

محمدپور - مرادی