فیل در تاریکخانه است، ما اما فیل را نمی شناسیم. ما فیل را بلد نیستیم. ما فهم فیلی نداریم.

در تاریکی هر کدام به گوشه ای از فیل دست می کشیم و چیزی می گوییم.

 گروهی خرطومش را لمس می کنیم می گوییم: آن چه در این تاریکی است، ناودان است.

گروهی بر گوشش دست می کشیم و می گوییم: بادبزن است. 

گروهی دست بر پشتش می گذاریم و می گوییم: تختی بزرگ است و گروهی بر پایش دست می زنیم و می گوییم: ستون است. اکنون جنگ خرطومیان و بادبزنیان و تختیان و ستونیان است.

اما فیل نه خرطوم و بادبزن است نه تخت و ستون.

مولانا می گوید:

در کف هر کس اگر شمعی بُدی

اختلاف از گفتشان بیرون شدی

ما شمع نداریم و در تاریکی با هم می جنگیم، شمع را نمی شود از دکان خرید و در خیابان روشن کرد؛ شمع را باید ساخت و در ذهن افروخت. ما نساختیم و نیفروختیم.

 

ادوارد براون نویسنده و شرق‌شناس انگلیسی، در دهه‌ سوم عمر خود و پس از دانش آموختگی از کمبریج، به ایران می‌آید و یک سال تمام در این سرزمین می‌ماند. او در این دوره، کتاب‌های گران‌قیمتی فراهم می‌کند که اغلب‌شان آثار شاعران و نویسندگانِ ایرانی هزارسال گذشته بوده‌اند. براون برای این که نکند سرش کلاه برود چند کتاب‌فروش را به جان هم انداخت و به‌اصطلاح، بازار را خراب کرد که شرح خرید این کتاب‌ها را در خاطرات یک‌ساله اقامتش در ایران نوشته است:

هفت‌ماه از زمانی که تهران را به طرف جنوب ترک کرده بودم می‌گذشت و در طی این مدت از نظر تفکر و سخن‌گفتن، بیشتر و بیشتر ایرانی شده بودم. ورود ناگهانی به روش زندگی اروپایی مرا شدیدا تکان داد و حتی لذت چیزهای جدید هم از شدت آن نمی‌کاست و چندین روز طول کشید تا به محیط جدید عادت کردم.

به رغم میل من به دورشدن از تهران، 13‌روز طول کشید تا کارهایم را سروسامان دادم. معرفی‌نامه‌ای برای یک تاجر شیروانی   داشتم که توسط وی به عده‌ای در تهران معرفی شدم. از آن‌جا که قصد داشتم همه پولِ در دسترسم را کتاب بخرم و مسئله این بود که نمی‌دانستم دقیقا چه کتابی را بخرم یا از کجا تهیه کنم؛ پس به چندین کتاب‌فروشی رفتم و از آن‌ها خواستم فهرست کتاب‌ها و قیمت‌شان را به من بدهند و نیز اضافه کردم که چون از چانه‌زدن بیزارم، درباره قیمت‌ها بحث نخواهم کرد و خیلی ساده، فقط کتاب مورد نیازم را از کسی که ارزان‌ترین قیمت را بدهد خواهم خرید. این نقشه خوب کار کرد زیرا آن‌ها نمی‌دانستند من به کدام کتاب‌فروشی‌ها رفته‌ام و بنابراین نمی‌توانستند دست‌به‌دست دهند و علیه من توطئه کنند. به زودی یک صندوق بزرگ فلزی را با گزیده‌ای از کتاب‌های مرجعِ به‌دردبخور که اکثرا در اروپا نایاب‌اند، پُر کردم. در اروپا فقط چاپ‌های بدِ هندی در دسترس هستند.

من بسیار نگران بودم چگونه کتاب‌های دست‌نویسِ گران‌بهایی را که خریده بودم، به انگلستان برسانم. این را می‌دانستم صندوق کتاب‌هایی که از طریق بوشهر به انگلیس می‌فرستادم، ماه‌ها در راه خواهد بود و من میل داشتم بلافاصله پس از رسیدنم مشغول کار روی دست‌نوشته‌ها شوم. از سوی دیگر، چنان داستان‌های ترس‌آلودی درباره‌ گمرک روسیه شنیده بودم که می‌ترسیدم آن‌ها را همراه خود ببرم. بالاخره تصمیم گرفتم آن‌ها را به‌دقت در پارچه‌های ضخیم بگذارم و بدوزم و اگر بتوانم اجازه‌اش را بگیرم، همراه محموله‌ سفارت مستقیما به آدرس خانه‌ام بفرستم. به این‌ترتیب یک‌ماهه، توسط پیک مخصوص قسطنطنیه و از آن‌جا با پیک ملکه به لندن حمل خواهد شد. پس از بسته‌بندی و فرستادن آن‌ها به قلهک، به مسکن تابستانی سفارت انگلیس رفتم که تقریبا در شش‌مایلی شمال تهران قرار داشت و بسیار خوش‌وقت و آسوده‌خاطر شدم وقتی دیدم آن‌ها را مهروموم کرده‌اند و جزو محموله‌ سفارت گذاشته‌اند.

سه‌شنبه، 18 سپتامبر، خرید کتاب‌هایم به پایان رسید که در مجموع بیش از 10پوند برایشان خرج شد. وقتی همراه یک‌نفر باربر تنومند که خریدهایم را حمل می‌کرد به هتل بازگشتم، آموزگار قدیمم میرزا اسدا... سبزواری را یافتم که از سر لطف زندگی‌نامه‌ استادش،‌ حاج ملاهادی سبزواری را برایم آورده بود و نیز نمونه‌ امضای آن متفکر بزرگ را. روز بعد چهارشنبه 19سپتامبر، حاجی‌صفر ترتیب استفاده از خدمات یک حلبی‌ساز را داد که توانستیم کتاب‌ها و اشیای خریداری شده را در یک صندوق بزرگ چوبی که با حلب، نوارکشی شده بود بسته‌بندی و لحیم‌کاری و محکم کنیم که خوشبختانه همه‌چیز در آن‌ جای‌گرفت. وقتی صندوق بسته و آماده شد، توسط چند باربر آن را به دفتر مستر زیگلر واقع در کاروانسرای امیر بردیم و تحویل نماینده‌ آن‌ها دادیم که از طریق بوشهر به انگلستان فرستاده شود. ارزش کل محتویات صندوق که خودم برای گمرک برآورد کردم، تقریبا 79تومان (24 پوند) شد.

 

 «چیاپاس»، ایالتی در جنوب مکزیک با بیش از پنج میلیون و ۲۰۰هزار نفر جمعیت و ۵۶۸کیلومتر خط راه‌آهن است اما نه قطارهای بین‌شهری از تمام شهرها و روستاهای ایالت می‌گذرد، نه همه از پس نرخ بلیت‌ قطار برمی‌آیند و نه قطارها در همه ساعات شبانه‌روز حرکت می‌کنند. خیابان‌های ایالت چیاپاس و به‌ویژه مرکز ایالت، شبیه تهران خودمان است. ترافیک بیداد می‌کند، خودروها مدام بوق می‌زنند و از هم سبقت می‌گیرند و از خط بیرون می‌زنند و خلاف می‌کنند. درست مثل تهران، در کنار تاکسی‌های خطی رسمی، کلی خودروی مسافرکش هم هست که جمعیت را جابه‌جا می‌کند و نرخی مشابه تاکسی‌های رسمی دارند. باز هم شبیه تهران، اصلا کم نیستند زنانی که سوار این خودرو‌های مسافرکش شده اند و راننده مزاحم آن‌ها شده و گاه کار حتی به تجاوز هم رسیده‌ یا این‌که با زور و خشونت پول بیشتری از آن‌ها گرفته‌است. برخلاف تهران، در این ایالات خبری از «اسنپ» و... نیست. در چیاپاس هم زنان مدام به هم توصیه می‌کنند که «سوار هر خودروی مسافرکشی نشو» و هیچ‌کس هم واقعا نمی‌داند می‌شود به خودرویی که جلو پایش می‌ایستد، اعتماد کند یا نه. خیلی از شهروندان پیر ایالت هم از تاکسی‌سواری می‌ترسند، بس‌که اغلب راننده‌های تاکسی تند می‌رانند و خلاف می‌کنند. نظرسنجی سازمان ملی آمار مکزیک در سال ۲۰۱۸ نشان داد که بیش از ۶۸ درصد ساکنان چیاپاس سیستم حمل‌ونقل را «ناامن و خطرناک» توصیف می‌کنند.

   ناامنی و آزار دیگر بس است

«پاتریشیا تورس ماتوس»، زنی است شصت‌وچندساله از اهالی چیاپاس. زنی که خسته از ناکارآمدی سیستم حمل‌ونقل در ایالت و رانندگی ناامن تاکسی‌ها و مسافرکش‌ها و هراس همه زنان که هر بار باید نگران باشند که نکند این مسافرکش یک آزارگر یا دزد باشد، چاره ای اندیشید. سراغ سه زن دیگر از دوستانش رفت که مثل خود او هرکدام گواهینامه داشتند و دست به فرمان‌شان هم خوب بود. چهار زن هرچه پس‌انداز داشتند و هرچیز قیمتی که در گنجه داشتند، فروختند و چهار خودروی شخصی خریدند. با همکاری هم کسب‌وکاری را راه انداختند مشابه تاکسیرانی. این چهار زن به باقی زنان و افراد کهن‌سال با همان نرخ تاکسی و خودروی سواری، خدمات حمل‌ونقل ارائه و تضمین می‌کنند که بااحتیاط و رعایت قوانین رانندگی کنند و مسافران هم خیال‌شان راحت خواهد بود که نه آزار و اذیتی درکار است، نه دزدی، نه کلاهبرداری و بددهنی. آن ها برای کسب وکار کوچک شان تبلیغ علنی و رسمی نمی‌کنند. اول از رانندگی برای دوست و آشنا و فامیل و همسایه شروع کردند. بعد هم شیوه  کار را این  گونه تعریف کردند که هرکس که تماس می گیرد تا سفارش راننده دهد، باید بگوید معرف او چه کسی است؟ این‌طور فضا را برای خودشان هم ایمن نگه داشتند تا گرفتار مسافر ناجور نشوند. تاکسی سرویس غیررسمی و کوچک آن‌ها به‌سرعت محبوب شد. حالا به‌ویژه افراد کهن‌سالی در روستاهای دورافتاده ایالت هستند که می‌گویند اصلا حاضر نیستند با هیچ تاکسی و مسافرکشی سفر کنند و فقط به رانندگی امن این زنان اطمینان دارند و بس. پاتریشیا می‌گوید در چیاپاس همه دست‌کم یک نفر را در دور و نزدیک خود می‌شناسند که وقتی مسافر تاکسی یا مسافرکش‌ها بوده، آزار و اذیت دیده، پولش را دزدیده اند یا تهدید شده‌است. حالا اما هر روز زنان و کهن‌سالان بیشتری مشتری آن‌ها می‌شوند. آن‌قدر که آن‌ها به‌دنبال استخدام زنان دیگری هستند.

 

آتشفشان تال واقع در جزیره بزرگ لوزون فیلیپین در ۱۲ ژانویه ۲۰۲۰ فوران کرد و خاکستر و بخار آن به فاصله ۹ تا ۱۴ کیلومتر به آسمان رفت. برخی افراد در حال تماشای این منظره عظیم و وحشتناک توانستند عکس‌های خیره‌کننده‌ای از فوران آتشفشان بگیرند.

منبع: برترین‌ها

 برخلاف نظر بسیاری از والدین، طبق گزارشی از اِلزویر (یکی از بزرگ ترین ناشران مطبوعات پزشکی و علمی جهان) سیستم های پاداش دهی مالی یکی از سریع ترین و در عین حال موثرترین روش های تشویق کودکان به رعایت قوانین و مقررات خانه است. سیستم های پاداش دهی مالی برای کودکان پیش دبستانی پاسخ دهی بهتری خواهد داشت. حال چگونه می توان چنین سیستم  موثری را باتوجه به ویژگی های شخصیتی خاص هر کودک طراحی کرد؟بر اساس پژوهشی از مرکز کنترل و پیشگیری بیماری، سیستمی که درک آن برای کودکان و همچنین مدیریت آن برای والدین دشوار باشد به هیچ عنوان توصیه نمی شود. در نتیجه انتخاب سیستمی که از هر نظر ساده باشد، در اولویت است.

    یک سیستم پاداش دهی مالی خوب، سیستمی است که اشتیاق کودک را افزایش دهد و بتواند این حالت را برای مدت زمانی طولانی حفظ کند. هرچند ممکن است انتخاب، برنامه ریزی و مدیریت این دسته از سیستم ها مقداری از انرژی و زمان والدین را به خود اختصاص دهد، اما منتج به صرفه جویی قابل توجهی در زمان برای انضباط دهی به کودکان خواهد شد.

     طبق پژوهشی که به همت محققان دانشگاه میشیگان انجام شده، می توانید برای افزایش جذابیت سیستم های پاداش دهی مالی، ژتون های غیر پولی را در قالب اجسام مورد علاقه آن ها مانند تیله ارائه دهید. ارزش هر ژتون می تواند بر اساس کمیت تیله ها یا رنگ آن ها مشخص شود.

     ماهیت این سیستم را مثبت نگه دارید. فرزندتان باید درک کند که پاداش دهی به این شیوه براساس رفتارهای خوب وی صورت می گیرد و برای مجازات او نیست.

    به فرزندتان کمک کنید تا محفظه ای مناسب برای ذخیره سازی پاداش ها تهیه کند. اگر کودک جعبه ای خاص برای این منظور بسازد، انگیزه وی برای دریافت جایزه افزایش خواهد یافت.

    در سیستم پاداش دهی مد نظر خود، یک سری جوایز غیر مالی مانند رفتن به پارک، زمان بیشتر برای بازی هایا دیرتر خوابیدن را نیز لحاظ کنید. کودک می تواند با استفاده از ژتون های جمع آوری شده، یکی از جوایز مورد علاقه خود را درخواست کند.

     تنظیم دقیق بهترین سیستم پاداش دهی مالی وابسته به عوامل زیادی از جمله ویژگی های ذاتی هر کودک بوده و نیازمند آزمون و خطاست. برای مثال ممکن است نحوه دست یابی کودک به ژتون های پولی یا غیرپولی بسیار آسان باشد و به این ترتیب انگیزه وی تا اندازه زیادی کاهش یابد. 

     اگر سیستم پاداش دهی اجرا شده عملکرد مد نظرتان را نداشته است، ناامید نشوید. در اغلب موارد تغییرات جزئی منتج به افزایش کارایی سیستم و تطبیق هرچه بهتر آن با شرایط منحصر به فرد هر کودک خواهد شد.