نقاشی پشت شیشه هنری است که در دوره صفویه از اروپای شرقی، چین و هند به کشورمان وارد شده اما با استعداد و هنر زیبای ایرانیان و خلاقیت‌شان، رنگ‌و‌بویی بومی به خود گرفته و به همین دلیل در این آثار، نمونه‌های تقلیدی بسیار کمی مشابه نمونه‌های غربی دیده می‌شود. خانم «مهرنوش بشارت» یکی از کاربلدترین استادان نقاشی پشت شیشه است. او متولد سال 1340 است و سال‌هاست که غرق در هنرش کار می‌کند و آموزش می‌دهد. در تهران به دنیا آمده اما برای تحصیل به فرانسه رفته و هنر آموخته و علاقه شدید او به هنر از کودکی باعث شده به این راه کشیده شود. این هنرمند حدود 40 سال از عمر خود را صرف هنر نقاشی پشت شیشه کرده و در مسیر احیای این هنر اصیل و قدیمی لحظه‌ای توقف نداشته است. بقیه ماجرا را از زبان او می‌خوانیم.

 

در حالی که هنوز راه موثری برای مواجهه با شیوع گسترده ویروس کرونا یافت نشده است، کارشناسان می‌گویند بهترین روش جلوگیری از انتقال این ویروس رعایت فردی و دست نزدن به دهان، بینی و چشم هاست. راهی که در ابتدا ساده به نظر می‌رسد اما کمتر کسی است که بتواند در مقابل وسوسه دست زدن به صورتش مقاومت کند. یک پژوهش که در دانشگاه نیو ساوت‌ولز در استرالیا انجام شده است، نشان می‌دهد افراد به طور متوسط ۲۳ بار در ساعت یا ۳۶۸ بار در زمان بیداری، صورت‌شان را لمس می‌کنند. «کوین چاپمن»، روان شناس و رئیس مرکز اختلالات مربوط به اضطراب رفتاری می‌گوید: «میل دست زدن به صورت یک عادت به شدت طبیعی انسانی است زیرا لمس صور‌ت به طور ناخودآگاه این پیام را ارسال می‌کند که شما در مقابل افراد دیگر یک وجود مجزا هستید و درباره آن آگاهی دارید. »

  به خودتان نگویید که به صورتم دست نمی‌زنم!

جالب است بدانید یک پژوهش که در سال ۲۰۱۴ انجام شده، نشان می‌دهد لمس صورت در تنظیم استرس و شکل‌گیری خاطره موثر است. اما حال که مشکلات انتقال ویروس از این طریق بیشتر شده است، سازمان جهانی بهداشت توصیه کرده افراد این عادت را کنار بگذارند. اما مشکل در خودداری از انجام این عمل است. در واقع اگر به خودتان بگویید دست به صورتم نمی‌زنم، بیشتر احتمال دارد به آن دست بزنید. دکتر چاپمن می‌گوید که به جای برخورد چکشی و قاطع، بهتر است روشی منعطف را امتحان کنیم. برای مثال به جای این‌که بگوییم «من امروز وقتی بیرون هستم اصلا و ابدا به صورتم دست نمی‌زنم»، می‌توانیم این‌طور امتحان کنیم: «امروز بیشتر مراقب هستم که به صورتم دست نزنم.» تنظیم یک یادآور روی تلفن همراه به این صورت که هر از چند گاه پیغام هشداری برایمان بفرستد، از دیگر راه‌هایی است که می‌تواند به ما در اجتناب از لمس صورت کمک کند. همین‌طور مشغول کردن دست‌ها از طریق بازی با «توپ استرس» هم می‌تواند راه مناسبی باشد. دنیس کامینز، دانشمند رفتارشناس که در زمینه شکل‌گیری فرایند تصمیم‌گیری در ذهن تحقیق کرده است، می‌گوید اگر چیزی در دسترس نیست می‌توان انگشتان را به هم قلاب کرد تا نتوانیم آن‌ها را به صورت مان بزنیم. این روش‌ها می‌تواند به ما کمک کند تا جلوی شیوع بیشتر ویروس کرونا را در جامعه بگیریم. ویروسی که تا کنون بیش از 100 هزار تن را مبتلا کرده و تعدادی از مردم را هم به کام مرگ کشانده است.

منبع: یورونیوز

 

* درباره پرونده زندگی‌سلام، باید بگم که اگر هر روستایی، فقط یک نفر مثل سعید انصاریان داشته باشد، آن چنان کشور سرسبزی داشته باشیم که همه دنیا، غبطه بخورند.

* در صفحات کاناپه این هفته، ستون عکس هفته با موضوع «در این عکس‌ها هیچ ویرایشی صورت نگرفته است!»، جالب بود. ممنون. شاخصی

* ستون «از من بپرس» در صفحه نوجوان را هر روز چاپ کنید.

* مهریه زوجی که خانم موافقت کرده به جای سکه، سالی 10 درخت بکارند، تحسین‌برانگیز است. چه خاطرات خوشی از همان مراحل کاشت درخت رقم خواهد خورد که به تحکیم زندگی‌شان کمک خواهد کرد.

* زندگی سلام در روزهای چهارشنبه و پنج شنبه، دو نفر را به مخاطبانش معرفی کرد که بدون توجه به کرونا، سخت مشغول بهتر کردن زندگی دیگران هستند. ماجرای حاج تقی و جهیزیه هایش و انصاریان و علاقه اش به درختکاری، هیچ وقت از ذهنم پاک نمی شود.

* به جای کاشت درخت، بهتر نیست که جلوی مافیای قطع درختان گرفته بشه؟ از این طرف هم به ماجرا بپردازید.

* از روزنامه خراسان به خصوص قسمت زندگی سلام، خواهش می‌کنم که دیگر درباره شیوه اصولی شستن دست ها، مطلب ننویسید. کسی که تا الان یاد نگرفته، هیچ وقت یاد نخواهد گرفت. 

 

 همزمان با یکی از خاص‌ترین دوره‌های زندگی‌مان به خاطر شیوع کرونا در ایران، «چالش لبخند» در فضای‌مجازی به راه افتاده است. قاعده این است که کاربران، عکسی از لبخند خودشان را منتشر و دوستان‌شان را هم برای پیوستن به ماجرا، دعوت کنند. اتفاقی که خیلی زود، فراگیر شد و تا حدودی مورد استقبال هم قرار گرفت. به بهانه این چالش پرحاشیه، از دیدگاه روان شناسی به این موضوع می‌پردازیم.

 

مادری دارم که مادرم نیست. از همان بچگی فهمیدم ولی تا امروز به رویش نیاوردم. الان هم 20 ساله شدم اما هنوز یک بار هم به روی خودش نیاورده که اصل ماجرا چیست. چشم در چشم به من نگاه می‌کند و من را دخترم خطاب می کند، در صورتی که من دخترش نیستم. می‌ترسم اصل ماجرا را بپرسم، برایم دردسر درست کند.