جلوی در مغازه‎ها، چندتا دایره یا مربع ضربدردار کشیده‎اند که فاصله فیزیکی را رعایت کنیم. ایستاده‎ای روی ضربدر، یک‎نفر می‎آید می‎چسبد بهت. روی صندلی‎های مترو و اتوبوس، ضربدر قرمز کشیده‎اند. دستکش پوشیده‎ای، دست‎هایت را ضدعفونی کرده‎ای و ته اتوبوس دور از بقیه نشسته‎ای که یک‎نفر می‎آید می‎نشیند کنارت. تو در این موقعیت‎ها چه کار می‎کنی؟ اصولا در موقعیت‎هایی که دیگران حقت را ندیده می‎گیرند، چه واکنشی نشان می‎دهی؟ هرکس روش خودش را دارد؛ توضیح دادن محترمانه شرایط، روش پیشنهادی من است. یعنی چی؟ یعنی مثلا «باید رو این دایره‎ها بایستیم. شما خیلی به من نزدیک شدین و این برای هردونفرمون می‎تونه خطرناک باشه». شما ممکن است ترجیح بدهید به‎جای تذکردادن، موقعیت‎تان را عوض کنید. اگر این گزینه را باسنجیدن شرایط انتخاب کرده‎اید، یعنی مثلا کسی که اشتباهی ازش سر زده فرد بیمار یا سالمندی است، ایرادی ندارد اما اگر سکوت کردن، راهکار همیشگی‎تان است بهتر است درباره‎اش تجدیدنظر کنید. در موقعیت‎های ساده و حتی ساختگی، تمرین کنید که مودبانه، بدون بالارفتن صدا و باکنترل کردن هیجانات درباره حق‎تان با کسی که آن را زیرپا گذاشته‎است، صحبت کنید. می‎دانم که آسان نیست و خیلی‎وقت‎ها این شما هستید که به‌جای فرد خاطی، معذب می‎شوید.

یک دیالوگ بامزه برای این عکس بنویسیدو برای ما بفرستید.

فاطمه قاسمی |  روزنامه نگار

روستاهای دور افتاده و کمتر شناخته‌ شده زیادی در دنیا هستند که حادثه ‌ای، پدیده‌ای یا ماجرایی باورنکردنی باعث مشهور شدنشان می شود؛ مثل روستای کوچکی در قزاقستان به نام «کلاچی» که تا همین چند سال پیش کسی حتی نامش را نشنیده ‌بود اما امروز به رازی تبدیل شده که توجه دانشمندان زیادی از سراسر دنیا را به خود جلب کرده ‌است.
 

 همه‌ چیز از یک بیماری مرموز شروع شد
نخستین بار در بهار ۲۰۱۳ بود که اهالی کلاچی با یک بیماری عجیب به نام «خواب ناگهانی» روبه رو شدند. از آن تاریخ به بعد از هر چهار نفر یک نفر دچار این خواب ناگهانی چند روزه شده است. مبتلایان درباره این بیماری توضیح می‌دهند که ابتدا در کنترل حرکت دچار مشکل و خیلی‎ زود بعد از سرگیجه ای، بیهوش می شوند. این خواب آلودگی زمان مشخصی ندارد و فرد برای نخوابیدن و بیدار ماندن هیچ کنترلی بر آن ندارد. حتی ممکن است در موقعیت های پرخطر مثل عبور از خیابان یا رانندگی و حین انجام کارهای روزمره اتفاق بیفتد. برخی مبتلایان دچار از دست دادن بخشی از حافظه خود می‌شوند و بعد از بیداری لحظه خوابیدن شان را به‌یاد نمی آورند. عجیب تر این که حیوانات روستا هم دچار این بیماری می شوند و بعد از بیداری، رفتارهای بیش فعالی از خود نشان می دهند. تا مدت ها این راز در میان روستاییان محفوظ مانده ‌بود و کسی از بیماری آن ها خبر نداشت اما به تدریج افرادی که به روستا رفت و آمد داشتند آن را رسانه ای کردند.

  علم، توضیحی برای معمای کلاچی ندارد
خبر بیماری اهالی کلاچی آن قدر عجیب بود که دانشمندان و پزشکان را ترغیب کرد تا داوطلبانه به روستا بروند و علت آن را کشف کنند. هرچند با وجود آزمایش‌های زیادی که روی اهالی انجام دادند، به نتیجه‌ قابل قبولی نرسیدند. پزشکان در بررسی ها فقط متوجه شدند که پیر و جوان و زن و مرد همه به ‌طور یکسان به این بیماری مبتلا می شوند.
 از آن‌ جا که فقط اهالی روستا گرفتار این بیماری می شوند، اولین گمانه زنی ها درباره علت این بیماری مربوط به وضعیت آب، غذا یا هوای روستا بود اما با حدود هفت هزار آزمایش هیچ مورد مشکوکی پیدا نشد. در نهایت پزشکان به این نتیجه رسیدند که بهتر است روستاییان محل زندگی‌شان را ترک کنند اما مردم از این پیشنهاد استقبال نکردند. آن ها گفتند حاضر به ترک محل زندگی شان نخواهند بود حتی اگر در نتیجه این تصمیم، هرگز درمانی برای بیماری مرموزشان کشف نشود.

  شبه ‎علم وارد میدان می‎شود
روستاییان احتمال می‌دهند که بیماری شان به دلیل وجود معدن اورانیوم در نزدیکی روستا باشد اما این احتمال، رد می شود چون روستاهایی که در فاصله نزدیک‌تری به این معدن هستند دچار این بیماری نشده‌اند. دانشمندان هم تشعشعات این معدن را بی ارتباط با عامل بیماری می دانند. این‌ وسط بازار گمانه‌ زنی ‌های غیرعلمی هم به ‌راه است. یک زن پیشگو خواب ‌رفتن اهالی دهکده را به اشعه‌ هایی نسبت داده ‌است که از فضا تابیده می‌ شوند. براساس نظر او، اشعه‌ها به چمن‌ها می تابد و باعث تغییر ژنتیکی آن‌ها می‌شود. سپس گاوها این چمن ‌ها را می‌خورند و مواد مضر به شیرشان راه پیدا می‌کند که در نهایت این شیر وارد بدن انسان می شود. مردم کلاچی هنوز، وقت ‎و بی ‎وقت
خواب‎ شان می گیرد و مشکل‎ شان حل نشده‌ است اما کسی چه می‌ داند؟ شاید در آینده نزدیک محققان بالاخره راه درمان این بیماری را پیدا کنند و به کابوس ساکنان این روستا برای همیشه خاتمه بدهند.
 

منابع: eligasht، mysteriousfacts

حتما شنیده‌اید که می‎گویند آدم‎ها یا نیم‌کره راست‎شان غالب است یا چپ و برهمین اساس خصوصیات یا توانایی‎هایی به راست‎مغزها و چپ‎مغزها نسبت می‎دهند. شاید اصلا خودتان هم طبق همین فرضیه‎ها یا آزمون‎های اینترنتی خودتان را راست/ چپ مغز بدانید اما چنین تصوری ازلحاظ علمی ثابت نشده‎است. گرچه در بخش‎هایی از مغز، فعالیت‎هایی به‎طور تخصصی انجام می‎شود اما غالب بودن یکی از دو نیم‎کره در افراد، باور غلطی است. حالا این فعالیت‎های تخصصی چیست؟
منبع: fitnesshealthforever.com
 

تا حالا فکر کردید شخصیت‌های کارتونی اگر واقعی بودند، چه شکل‎وشمایلی پیدا می‎کردند؟ «میگل واسکز»، هنرمند اهل کالیفرنیا، جواب این سوال را پیدا کرده‎است.
منبع: boredpanda

ریحانه رمضانی‎تیموری| خبرنگار افتخاری  جوانه

  تنهایی امانم را بریده‌بود. گوشه‎ای نشسته و منتظر آمدن خورشید بودم ولی شب تاریک قصد رفتن نداشت. کلافه بودم، نمی‌دانستم چه کار کنم. زدم زیر آواز، هاها هاها. نه فایده‌ای نداشت، صدای خوشی هم نداشتم که مرهم درد تنهایی‌ام شود. دراوج ناامیدی در باز شد. نوری از لای در، وارد اتاق شد. چقدر زیبا بود اما همین‎که به نزدیکی در رسیدم،  بسته شد. اَه! عجب شانسی دارم. مردی وارد اتاق شد و به‌طرف میز گوشه اتاق رفت. به او بی‌توجه بودم. حواسم به نور پشت در بود که ناگهان، نوری دیگر  اتاق را روشن کرد. به‎طرف نور برگشتم. دیدم که مرد شمعی روشن کرده‌است. چه شمع زیبایی! در آن تاریکی انگار مالک خورشید شده‎بودم. خوشحالی‎ام حدواندازه نداشت. به‌طرف شمع رفتم. درحال سوختن بود. سلام کردم، با مهربانی جوابم را داد. صدای دلنشینی داشت. نورش فضای اتاق را پر کرده‌بود. نور نارنجی قشنگش. دورش چرخیدم. گفت: «چه می‌کنی پروانه قشنگ؟» او مرا قشنگ صدا کرد! در پوست خود نمی‌گنجیدم. گفتم: «آن‌قدر خوشحالم که می‌خواهم تا صبح دورت بچرخم». پرسید: «برای چه؟ مگر تو شمع ندیده ای؟». گفتم: «چرا، دیده‌ام اما تو شب تیره و تاریکم را روشن ‌کردی و آرامش را بهم برگرداندی. می‌خواهم تا صبح دورت بچرخم». گفت: «می‎ترسم پرهایت بسوزد». گفتم: «مواظبم. به این‌همه خوشحالی و شادی می‎ارزد». شمع تا صبح آواز خواند و من تا صبح به‎دور او چرخیدم. او با آمدن خورشید، خاموش شد و من هم.

مهسا فارسی | روزنامه نگار

   در «خودت بساز» این هفته می‌خواهیم طرح یک جاشمعی زیبا را با استفاده از الگوی یکی از صورت‌های فلکی، پیاده کنیم. چطوری؟
 همه آن‌چه نیاز دارید:   لیوان بلوری بدون دسته، شمع وارمری، کاغذرنگی تیره، مداد و قیچی، چسب‌نواری و ابزار نوک‌تیز
مهم‌ترین مرحله درست کردن این جاشمعی، انتخاب یکی از صورت‌های فلکی برای الگوی سوراخ‌کاری است. صورت‌فلکی «شکارچی» یا هرکدام دیگر را که دوست دارید، از اینترنت پیدا کنید. پرینت بگیرید یا با حوصله نقاشی‌اش کنید. محل ستاره‌ها را روی کاغذ رنگی  علامت‌گذاری کنید به طوری که روی  آن نقش ببندد، برای این‌کار می‌توانید از کاربُن استفاده کنید. حالا کاغذرنگی را به‌اندازه دورتادور سطح بیرونی لیوان، برش بزنید. با ابزاری که در دست دارید، یکی‌یکی محل ستاره‌ها را سوراخ و سعی کنید با دقت این کار را انجام بدهید تا کاغذ پاره نشود و نتیجه کار زیبا دربیاید. در مرحله آخر هم کاغذرنگی را بیرون لیوان، باظرافت بچسبانید. راستی برای این‌کار می‌توانید به‌جای لیوان از شیشه مربا هم استفاده کنید. کار که تمام شد، شمع را داخل لیوان قرار دهید. خب تبریک می‌گویم! شما موفق شدید آسمان شب‌تان را روشن کنید و از دیدن صورت فلکی جذاب‌تان لذت ببرید.