ویژگی خاص تیم منتخب تاریخ فوتبال 

هر سه تیم منتخب «فرانس فوتبال» ترکیبی با 3 دفاع، 4 هافبک و 3 مهاجم دارند. در حقیقت این ترکیب‌ها یک ویژگی خاص دارند و نوع نگاه‌شان به فوتبال کمی زیادی کلاسیک است و برای همین بازیکنان در سیستم‌های جدید در پست‌های خاصی مثل وینگر، هافبک دفاعی تخریبی و... چندان دیده نشدند. به‌طور مثال در انتخاب فرانس فوتبال ژاوی بهترین هافبک دفاعی انتخاب شده درحالی‌که می‌دانیم هافبک تهاجمی بود  یا مارادونا و پله به‌عنوان هافبک تهاجمی انتخاب شدند و در تصویر شماتیک از بهترین‌های تاریخ هم در پست هافبک چپ و راست حضور دارند در حالی‌که می‌دانیم هافبک تهاجمی یا مهاجم کاذب بودند و پشت سر مهاجمان بازی می‌کردند. یا کافو و مالدینی در سیستم سه دفاعی این ترکیب دفاع یارکوب میانی هستند در حالی‌که عملاً در سیستم‌های 4 دفاعی مدافع چپ و راست محسوب می‌شدند. در حقیقت «فرانس فوتبال» 11 بازیکن برتر را با حذف یک دفاع میانی و اضافه کردن آن یک نفر به مهاجمان انتخاب کرده و بعد این نفرات را فارغ از پست‌شان در ترکیب چیده است. اما حتی این اشکال هم چیزی از اعتبار و جذابیت این انتخاب‌ها که همگی نوابغ تاریخ فوتبال هستند کم نمی‌کند.           

بکن‌بائر  قیصر فوتبال آلمان

یک مدافع وسط پابه‌توپ و طراح. تصویری که این روزها از مدافعین وسط به‌عنوان بازیکنانی خشن، بدون تکنیک و ساده دارید، دور بریزید. بکن‌بائر طراح حملات تیمش از مرکز دفاع بود. بازیکنی که حتی با کتف مصدوم و بسته شده هم بازی می‌کرد. نابغه‌ای که به‌عنوان بازیکن و مربی قهرمان جام‌جهانی شد و اسطوره بی‌نظیر فوتبال کشورش است.

 

کافو  دفاع راست دوست‌داشتنی 

بازیکنی که تجربه 3 بار حضور در فینال جام‌جهانی را دارد. او سال 94 با برزیل قهرمان شد، سال 98 در فینال مغلوب فرانسه شدند و سال 2002 به‌عنوان کاپیتان زردپوشان به لطف درخشش رونالدو، ریوالدو و رونالدینیو جام قهرمانی را بالای سر برد. یک مدافع راست تکنیکی و بی‌نظیر که زوج مالدینی در میلان هم بود و در قامت بازیکن ملی و باشگاهی، دو دهه خاطره‌سازی از او را به‌یاد داریم.

 

 

 

ماتئوس  رفیق و رقیب مارادونا

ماتئوس و مارادونا دو کاپیتان و دو هافبک وسط تیم‌های آلمان و آرژانتین که در دو جام‌جهانی 86 و 90 دو فینال جالب را روبه‌روی هم بازی کردند. ماتئوس آن‌قدر برای مارادونا احترام قائل بود که در فینال 90 به‌خاطر او پنالتی تیمش را نزد. مارادونا هم که مقابل فوق‌ستاره‌های زیادی بازی کرده بود ماتئوس را جدی‌ترین و بهترین رقیبش می‌دانست. کاپیتان صورت یخی آلمان‌ها که قهرمانی در جام 90 را با این تیم تجربه کرده بود شاید برای نسل جدید فوتبال‌دوستان شناخته شده نباشد. یک رهبر خوش فکر در میانه میدان که قدرت‌بدنی بالا و شوت‌های سهمگینی داشت. شاید خیلی‌ها فکر کنند در این فهرست باید جای ماتئوس و زیدان تغییر می‌کرد تا زیدان در تیم اصلی فرانس‌فوتبال باشد. اما آن‌هایی که فوتبال را در دهه های 80 و 90 میلادی دنبال می‌کردند می‌دانند کاپیتان ژرمن‌ها به‌رغم آن‌که بازیکنی فانتزی نبود و بازی‌اش چشم‌نواز نبود اما چه کیفیت خاصی ارائه می‌کرد.

 

رونالدو  چاقالوی دوست‌داشتنی  

فوق‌ستاره‌ای که در 19 سالگی بهترین بازیکن جهان شد. روزی که در لالیگا 8 بازیکن حریف را دریبل زد مربی تیم مقابل گفت او یک مریخی است. رونالدوی برزیلی بامزه، خوش تکنیک، گل‌زن و مهارنشدنی بود. افسوس که مصدومیت‌های زیاد مانع از درخشش او در فوتبال دنیا شد. بازیکنی که به‌رغم همان مصدومیت‌های کهنه در جام‌جهانی 2002 با 8 گل آقای گل شد و قهرمانی را با برزیل تجربه کرد.

 

تیم دوم تاریخ به انتخاب فرانس فوتبال

همان‌طور که گفتیم فرانس فوتبال 110 بازیکن را در پست‌های مختلف انتخاب کرد و بعد در آرایشی 3-4-3 این بازیکنان را در سه تیم رویایی ارنج کرد. تیم دوم هم پر است از بازیکنان دوست‌داشتنی. دروازه‌بان این تیم بوفون است. یک فوتبالیست خوش‌اخلاق و تمام نشدنی که حتی بعد از 40 سالگی هم می‌درخشید. مدافع آخر این تیم هم فرانکو باره‌زی کاپیتان تیم ملی ایتالیا در دهه 90 است. باره‌زی در آن تیم رویایی میلان کاپیتان بود. مالدینی، دونادونی، آلبرتینی، پاپن، فن‌باستن، گولیت، ریکارد و کاستاکورتا از دیگر عناصر ثابت آن تیم بودند. با این حساب عجیب نیست از آن روزها این قدر خاطره داشته باشیم. دفاع راست این تیم هم کارلوس آلبرتو که کاپیتان برزیل رویایی بود که قهرمان جام 1970 شد. اما مدافع چپ این تیم هم یک برزیلی دیگر است که به‌شدت محبوب و خاص است. روبرتو کارلوس که با آن شوت‌های ویرانگرش قوانین فیزیک را هم نقض می‌کرد. قوسی که کارلوس به توپ می‌داد باورنکردنی و تکرار نشدنی است. در خط هافبک، باز هم یک ایتالیایی جنتلمن دیگر را می‌بینیم یعنی آندرا پیرلو. او هم مثل بوفون بازیکنی از تیم دوست‌داشتنی ایتالیاست که قهرمان جام جهانی 2006 شد. پیرلو یک مهندس واقعی و استاد ضربات کاشته بود. در کنار او در این خط فرانک رایکارد هلندی قرار دارد. یک هافبک میانی خشن که در زمان بازی پرحاشیه بود اما بعدها تبدیل به یک مربی صاحب‌سبک شد. آلفردو دی‌استفانو یک هافبک آرژانتینی که برای تیم ملی اسپانیا بازی کرد، بال چپ این تیم است. دی‌استفانو هم به‌دلیل ترافیک خط حمله در این تیم رویایی به‌عنوان هافبک معرفی شده. او سال‌ها بهترین گلزن تاریخ رئال بود تا این‌که رائول و بعدها کریس رونالدو رکوردش را شکستند. در خط حمله این تیم ابتدا به نام گارینشای برزیلی برمی‌خوریم. یک بازیکن قدیمی که می‌گویند سلطان دریبل زدن بوده است. سبک خاصی در دریبل ابداع کرده بود و راحت یک به یک ‌همه را از پیش‌رو برمی‌داشت. در نوک خط حمله یوهان کرایوف اسطوره هلند قرار دارد. یک مغز متفکر، رهبر و مربی که داخل زمین بود و سبکی از فوتبال مبتنی بر پاس‌های کوتاه را ابداع کرد که سال‌ها بعد پپ گواردیولا بازیکن بارسا و شاگرد خود کرایوف ارتقایش داد. کرایوف در جایگاه مربی هم نقش موثری در تحول فوتبال اسپانیا داشت. در هلند هم طرفداران زیادی داشت و حتی در مقطعی برخی بازیکنان در اعتراض به‌این‌که او سرمربی تیم‌ملی نشده حاضر به بازی در تیم ملی نشدند. مهاجم دیگر این تیم هم رونالدینیو است. شاعر فوتبال با دریبل‌هایی که هر کدام شبیه یک اثر هنری بودند. پسری با لبخندهای شیرین و فوتبالی چشم‌نواز.