عوارض مصرف بی‌اندازه

از طرفی، مصرف بیش از حد دانه‌های چیا هم ممکن است خطرناک باشد. مقدار استاندارد توصیه‌شده یک اونس یا ۲۸.۸۵ گرم، معادل ۲.۵ قاشق غذاخوری، در روز در اعلام شده است. اگر در یک وعده یک‌سوم فنجان دانه‌های چیا مصرف کنید، حدود ۲۲ گرم فیبر دریافت خواهید کرد که معادل تقریبا ۶۰ تا ۸۰ درصد نیاز روزانه‌ به فیبر است که بسیار زیاد است و ممکن است عوارض جانبی مانند دل‌درد شدید به همراه داشته باشد، به‌خصوص اگر به مصرف فیبر زیاد در رژیم غذایی‌تان عادت نداشته باشید. با مصرف مقدار زیاد دانه‌های چیا، دریافت مقدار زیادی اسید فیتیک موجود در آن نیز ممکن است جذب برخی مواد مغذی را کاهش دهد.

    خطر خفگی

مصرف مقدار زیادی دانه چیا به صورت خشک ممکن است باعث خفگی شود، به‌خصوص در افرادی که مشکل بلع (دیسفاژی) یا سابقه انسداد مری دارند، زیرا دانه‌های چیا تا ۲۷ برابر وزنشان آب جذب می‌کنند و خوردن دانه‌های چیای خشک و نوشیدن آب پس از آن می‌تواند باعث انبساط و گیر کردن آن‌ها در مری و خفگی می‌شود.  با وجود این مصرف آن‌ها عموما مشکلی به همراه ندارد و به افراد افراد مبتلا به دیسفاژی یا سابقه انسداد مری توصیه می‌شود قبل از خوردن آن‌ها را خیس کنند تا حجم شان از قبل افزایش یابد.

     تداخل دارویی

ترکیبات موجود در دانه‌های چیا مانند فیبر محلول ممکن است بر نحوه جذب یا استفاده بدن از داروهای مختلف تاثیر بگذارد.

داروهای دیابت‌| دانه‌های چیا می‌توانند با کاهش جذب کربوهیدرات‌ها، سطح قند خون را تثبیت کنند. مصرف مقدار زیادی دانه چیا همراه با داروها یا مکمل‌های دیابت (مانند برمبریین یا دارچین) ممکن است تاثیر آن‌ها را بیش از اندازه افزایش دهد.

داروهای فشار خون| برخی تحقیقات نشان می‌دهند که دانه‌های چیا ممکن است فشار خون را کاهش دهند. فیبر محلول دانه‌های چیا نیز ممکن است جذب برخی داروها را کند و در نتیجه تاثیر آن‌ها را کاهش دهد؛ بنابرین بهتر باشد دانه‌های چیا و داروهای فشار خون با فاصله چند ساعت از هم مصرف شوند.

داروهای رقیق‌کننده خون| دانه‌های چیا منبع مهم اسیدهای چرب امگا۳ گیاهی محسوب می‌شوند. دوز بالای این اسیدها می‌توانند زمان لخته شدن خون را به تاخیر اندازند و ممکن است تاثیر داروهای رقیق‌کننده خون را افزایش دهند.

فیبر و اسید فیتیک موجود در دانه‌های چیا ممکن است جذب مکمل‌های روی، کلسیم و آهن را هم کاهش دهند. این دانه‌ها همچنین می‌توانند مشکلات گوارشی ایجاد کنند. با  آن که مصرف فیبر کافی به پیشگیری و درمان یبوست کمک می‌‌کند، دریافت فیبر بیش از حد نیاز مشکلات گوارشی مانند نفخ و درد شکم را به همراه خواهد داشت. افراد مبتلا به بیماری التهاب روده (آی‌بی‌دی) هم شاید بهتر باشد مصرف آن را در دوران عود بیماری محدود کنند اما در دوره‌های بهبود و سلامت، به دلیل داشتن پروتئین، فیبر و امگا ۳ بالا مصرف آن‌ها توصیه می‌شود.

     مشکلات کلیوی ناشی از دانه‌های چیا

اگرچه مصرف دانه‌های چیا به مقدار کم بی‌خطر است، افراد دچار بیماری‌های مزمن کلیوی باید به میزان مصرف توجه داشته باشند زیرا یک وعده دانه‌های چیا (۲.۵ قاشق غذاخوری) حاوی ۱۱۵ میلی‌گرم پتاسیم و ۲۴۴ میلی‌گرم فسفر است؛ دو ماده مغذی که در افراد با بیماری کلیوی باید کنترل‌شده دریافت شود. همچنین با توجه به این که دانه چیا سرشار از اگزالات است، کسانی که سابقه سنگ کلیه از جنس اگزالات کلسیم دارند، هم باید در مصرف آن احتیاط کنند.

تحقیقات جدید نشان می‌‌دهد که ترکیب موجود در طیف گسترده‌ای از محصولات بهداشتی آرایشی روزمره، از لوازم آرایشی گرفته تا خوشبو ‌کننده‌های هوا و لوازم شوینده و صابون‌، می‌تواند به ناحیه‌ای در مغز که شروع بلوغ را تحریک می‌کند، پیام ارسال کند. دکتر ناتالی شاو، متخصص غدد کودکان در موسسه ملی علوم بهداشت محیطی از کارولینای شمالی می‌گوید، این اولین بار است که محققان برای یافتن توضیح افزایش موارد بلوغ زودرس، تاثیر احتمالی مواد شیمیایی محیطی بر مغز را بررسی می‌کنند.

به گزارش ان‌بی‌سی‌، آغاز زودهنگام بلوغ‌ ممکن است در بلندمدت بر سلامت تاثیر بگذارد و از جمله خطر ابتلا به سرطان پستان، دیابت و بیماری‌های قلبی را تشدید کند. همچنین می‌تواند به کاهش قد در بزرگ‌سالی برای هر دو جنس منجر شود. تحقیقات ماه مه دانشکده بهداشت عمومی تی‌.‌اچ چان دانشگاه هاروارد نشان داد که در ۱۵.۵ درصد دختران، عادت ماهانه زودتر از ۱۱ سالگی و در حدود ۱.۴ درصد آن‌ها، زودتر از ۹ سالگی آغاز شده است. محققان قبلا درباره دلایل احتمالی قاعدگی زودرس به چاقی، رژیم غذایی، وضعیت اجتماعی‌ اقتصادی و قرار گرفتن در معرض موادی مانند فتالات‌ها که می‌توانند هورمون‌های جنسی را مختل کنند، اشاره کرده‌اند. شاو، یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه جدید، هم وجود رابطه بین افزایش وزن و قاعدگی زودرس را تایید می‌کند اما می‌افزاید: «من هم موافقم که این عامل نقش دارد، اما تجربه‌ من نشان می‌دهد تنها کسانی که اضافه وزن دارند یا چاق‌اند، دچار بلوغ زودرس نمی‌شوند.» محققان پیشنهاد می‌کنند والدینی که می‌خواهند مانع بلوغ زودرس فرزندانشان شوند، فهرست مواد تشکیل‌دهنده لوازم آرایشی، عطرها و محصولاتی را که ممکن است فرزندانشان استفاده کنند، از نظر وجود مشک آمبرت کنترل کنند. 

مطالعه جدیدی که در نشریه Frontiers in Nutrition منتشر شد، نشان می‌‌دهد که نوشیدن قهوه بر تغییرات بافت عضلانی ناشی از افزایش سن تاثیر مثبت دارد. این مطالعه جدید به طور خاص نشان می‌دهد که نوشیدن قهوه احتمالا از بیماری اسکلتی عضلانی «سارکوپنی» که با افزایش سن، توانمندی جسمی، توده عضلانی و عملکرد ماهیچه را به خطر می‌اندازد، جلوگیری می‌کند. لوک کیم، پزشک متخصص سالمندان در کلیولند، به «وری‌ول‌هلث» می‌گوید: «این مطالعه مشاهده‌ای به ارتباط مثبت مصرف قهوه و شاخص توده عضلانی پی برد.» البته کارشناسان تاکید می‌کنند که این مطالعه برای همه افراد صدق نمی‌کند. کیم می‌گوید میان مصرف قهوه و توده عضلانی بیشتر در افرادی که شاخص توده بدنی (بی‌ام‌آی) بالاتری دارند، ارتباطی پیدا نشد. محققان برای این مطالعه براساس داده‌های بیش از هشت هزار و ۳۰۰ شرکت‌کننده که از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۸ جمع‌آوری شده بود، پیش رفتند. سن شرکت کنندگان حدود ۴۰ سال بود و بیش از نیمی از شرکت ‌کنندگان زن بودند. نویسندگان در این مطالعه با ارزیابی اسکن‌های تراکم استخوان، توده عضلانی شرکت‌کنندگان را بررسی کردند. آن ها همچنین از طریق یک پرسش‌نامه میزان قهوه مصرفی شرکت‌کنندگان را ارزیابی کردند. نتایج نشان داد توده عضلانی در افرادی که قهوه کافئین‌‌دار یا درکل کافئین بیشتری مصرف می‌کردند تقریبا ۱۰ تا ۱۵ درصد بیشتر بود. طبق نتایج، میان مصرف قهوه و توده عضلانی اسکلتی افرادی که شاخص توده بدنی‌شان کمتر از ۳۰ است، ارتباط مثبتی وجود دارد. البته به گفته کارشناسان، این مطالعه دلایل را مشخص نمی‌کند و تنها به ارتباط مصرف کافئین یا قهوه و توده عضلانی بالاتر می‌پردازد. با این حال درباره تاثیر قهوه بر توده عضلانی بیشتر نظریه‌هایی وجود دارد. به باور محققان، قهوه ترکیبات ضدالتهابی متعدد دارد و بدیهی است که التهاب با کاهش توده عضلانی مرتبط است. بدین ترتیب ممکن است نوشیدن قهوه التهاب بدن را کاهش دهد و درپی آن مسیرهای کاتابولیک (از دست دادن توده کلی بدن) نیز کاهش یابد. قهوه و کافئین ممکن است به حفظ «اتوفاژی» - فرایند «بازیافت» سلول‌های پیر- کمک کند یا سبب تقویت عملکرد سلول‌های پیش‌ساز سلول‌های ماهیچه‌ای شود.

 

محققان می‌گویند کودکانی که مستعد ابتلا به دیابت نوع ۱ هستند و موز، جو و ماست می‌خورند، بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. این در حالی است که برای مثال مصرف توت‌فرنگی با کاهش خطر ابتلا به این بیماری در ارتباط است. در مطالعه‌ای که در موسسه سلامت و رفاه رژیم غذایی فنلاند انجام شده است گندم نیز به عنوان یک عامل خطر برای شکل خودایمنی دیابت تشخیص داده شد. در سوی مقابل سبزیجاتی مانند بروکلی، کلم و گل‌کلم اثر محافظتی دارند. پروفسور سووی ویرتانن، محقق در موسسه سلامت و رفاه رژیم غذایی فنلاند که هدایت این تحقیق را بر عهده داشت، در این باره می‌گوید: «این واقعیت که برخی از میوه‌ها حاوی آفت‌کش‌ها هستند ممکن است توضیح دهد که چرا برخی از آن‌ها باعث افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع ۱ می‌شوند اما برخی دیگر احتمال ابتلا به آن را کم می‌کنند.» در پژوهش انجام شده ۵ هزار و ۶۷۴ کودک فنلاندی که از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به این بیماری بودند، از بدو تولد تا شش سالگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها نشان داد ۹۴ نفر از این کودکان تا شش سالگی به دیابت نوع ۱ و ۲۰۶ نفر دیگر نیز به خودایمنی جزایری مبتلا شدند. محققان ۳۴ گروه غذایی مختلف را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و دریافتند که هر چه کودکان اغذیه‌هایی مانند موز، جو دوسر یا چاودار (گیاهی از خانواده گندمیان که دانه‌اش برای تهیه آرد و نان استفاده می‌شود) بیشتر مصرف کنند، خطر ابتلا به این بیماری در آن‌ها بیشتر می‌شود. محققان می‌گویند به نظر می‌رسد در سوی مقابل، خوردن توت فرنگی، بلوبری (سیاه‌گیله)، تمشک، انگور فرنگی سیاه و انواع توت‌ها از کودکان در برابر این بیماری محافظت کند. در واقع هرچه این مواد غذایی بیشتر مصرف شوند، خطر ابتلا به دیابت در کودکان پایین‌تر می‌آید. از آن‌جا که توت‌ها غنی از ترکیبات گیاهی به نام پلی فنول‌ها هستند، تصور می‌شود که می‌توانند التهاب مرتبط با ابتلا به دیابت نوع ۱ را کاهش دهند.