این هفته از داستان زوجی خواهیم گفت که برای حل مشکل‌شان به مشاور مراجعه کرده اند و حساسیت زیاد  یکی از آن‌ها به طرد شدن، ریشه در روابط دوران کودکی با والدینش داشته است. در خور ذکر است که ریشه‌یابی این مشکل، علاوه بر زوجین، نکاتی خطاب به والدین هم دارد تا بتوانند فرزند موفق‌تری را تربیت کنند.

 

این 4 جمله را هرگز به فرزندتان نگویید

 «من دیگه مامانت نیستم»

والدین قرار است برای فرزندانشان «تکیه گاه»‌های امن باشند، قرار است بچه‌ها به آن‌ها دلبستگی ایمن پیدا کنند تا به احساس آرامش همیشگی و امنیت روانی برسند. وقتی والدین با گفتن جملاتی مثل «اگه این کار رو بکنی دیگه بچه من نیستی» یا «من دیگه مامان یا بابای تو نیستم» سعی می‌کنند فرزندانشان را تنبیه یا آن‌ها را کنترل کنند، در اصل «دلبستگی ایمن» آن‌ها را خدشه‌دار می‌کنند. بچه‌ها باید احساس کنند که والدین آن‌ها همیشه دردسترس، یاری‌دهنده و حمایتگر هستند و زمانی که به هر دلیل به این احساس نرسند، دچار «دلبستگی ناایمن» می‌شوند.

 «اگه این کار رو بکنی دیگه دوستت ندارم»

یکی دیگر از نیازهای روانی اصلی بچه ها برای رسیدن به سلامت روانی و آرامش روحی، دریافت «توجه مثبت نامشروط» است. توجه مثبت زمانی است که ما به شیوه‌ای مثبت فرزندان‌مان را مورد توجه قرار می‌دهیم، مثل زمانی که به آن‌ها ابراز علاقه و نگاه محبت‌آمیز می‌کنیم، در آغوش می‌گیریم یا می‌بوسیم. توجه مثبت نامشروط یعنی طوری رفتار کنیم که فارغ از این‌که فرزند ما چگونه کودکی است و چه کاری انجام می‌دهد، ما او را دوست داریم و خود او هم این مسئله را می‌داند که تحت هر شرایطی والدینش عاشق او هستند، در نتیجه به احساس آرامشی شیرین و دلچسب می‌رسد. اما اگر برای عشق و علاقه‌مان به فرزندمان قید و شرط بگذاریم، مثلا بگوییم اگر این کار را انجام بدهی دوستت دارم و اگر آن کار را انجام بدهی دیگر دوستت ندارم، به او توجه مثبت مشروط داده‌ایم. سرنوشت چنین کودکانی مشخص است، همان آدم‌هایی که حتی در سنین بزرگ سالی هم همیشه نگران از دست دادن توجه و علاقه والدین یا نزدیکان‌شان هستند، آدم‌هایی که ممکن است به شکل وسواس گونه‌ای همیشه در تلاش باشند که تایید و رضایت دیگران را کسب کنند، حتی اگر به زندگی خودشان لطمه وارد شود.

«از بچه‌های مردم یاد بگیر»

احتمالا اغلب ما تجربه مقایسه شدن با «بچه‌های مردم» را داشته‌ایم. این را از جوک‌هایی که در این زمینه درست شده می‌توان فهمید! ما هرگز این اجازه را نداریم که فرزند خودمان را با بچه‌های دیگر مقایسه کنیم. در مقایسه کردن همیشه نوعی «تحقیر» نهفته است که حس ناخوشایندی را به فردی که مورد مقایسه قرار گرفته است منتقل می‌کند. از همه بدتر این که ما با این کار روحیه «خود مقایسه‌گری» را در فرزندان‌مان پرورش می‌دهیم که باعث می‌شود آن‌ها گاهی حتی تا آخر عمر در حال مقایسه کردن خود با دیگران و در نتیجه عذاب کشیدن باشند.

 «تو نمی‌تونی یا تو عرضه‌اش رو نداری»

هر جمله‌ای که مفهوم آن ناتوان بودن، بد بودن، تنبل بودن یا بی‌عرضه بودن فرزند ما باشد، جدا از این‌که موجب شکل‌گیری احساسات منفی و ناخوشایند یا حتی افسردگی در فرزندمان می‌شود، ممکن است موجب این شود که فرزندان ما واقعا این برچسب‌ها را بپذیرند و باور کنند و به مرور زمان به آدم‌هایی ناتوان، بی‌اعتماد به نفس و بی‌انگیزه تبدیل شوند. مراقب برچسب‌هایی که به فرزندانتان می‌زنید باشید، بسیاری از اوقات آن‌ها به شکل ناخودآگاه شبیه همان برچسب‌ها می‌شوند.

هرچی تو این روزها کمتر از خونه بریم بیرون، قطعا بهتره و سلامتی خودمون و اطرفیان‌مون رو کمتر به خطر می‌اندازه. بنابراین امروز یک فهرست تهیه کنین و یک خرید کلی‌تر انجام بدین تا لازم نباشه هر روز برید بازار و ... 

 

* در پرونده‌ای با موضوع پدیده‌های طبیعی که با عقل جوردر نمی‌آید، ابرهای ماماتوس از همه ترسناک‌تر بود! یک جوری بود که انگار قرار است بیفتد روی زمین و همه را له کند!

* توصیه می‌کنم که جوانان امروزی، مطلب «همچون مسلم‌ابن‌عقیل مورد اعتماد باش» را چندین بار بخوانند و با گرفتن تصمیم‌های هیجانی و گاهی غلط با آبروی خودشان بازی نکنند. این مسئله، شوخی بردار نیست.

* به نظرم در تصویری که مشهور شده به شهرفضایی در چین، مه باعث شده تا اون‌جوری دیده بشه.

* منظور از آب بطری که در مطلب نوشیدنی‌های سرطان‌زا در صفحه سلامت بهش اشاره کردین، همین آب معدنی‌هاست؟

ما و شما: بله، منظورمان آب‌بسته بندی در ظروف حاوی بیسفنول است.

* درباره پرونده «ستون‌های نوری و ابرهای عدسی» می خواستم بگم که بارها عکس‌های عجیب و غریبی از رعد و برق تو کشور خودمون  ثبت شده اما از اون‌جا که مرغ همسایه غازه، شما فقط خارجی‌ها رو زدید.

* سلام عزیزم، ثریا خانم می‌خواهم بهت بگم من را ببخشید و بیا زندگی‌مان را از نو شروع کنیم. من به تو قول می دهم و قسم می‌خورم که آن چیزی که تو می‌خواهی باشم و هم مخارج خانه را بدهم و سر کار بروم و مهربان باشم . بیا به خاطر مهدی پسرمان با من آشتی کن و از این بعد با هم زندگی کنیم.

 

 وقتی در سفر هستیم سعی می‌کنیم تمام نقاط دیدنی آن جا را ببینیم، چون حس ما این است شاید دوباره فرصتی دست ندهد به این شهر برگردیم، اما هیچ وقت سراغ خیلی از دیدنی‌های شهر خودمان نمی‌رویم چون فکر می‌کنیم همیشه وقت هست. رویاهای ما، آرزوها، چیزهای با ارزش مثل روابط و دوستی‌ها و ... همگی مثل همان نقاط دیدنی شهر خودمان هستند، فکر می‌کنیم همیشه هستند و ما هم هستیم و فرصت برای تماشای‌شان هست و بهتر است از وقتمان برای انجام کارهای دیگر استفاده کنیم؛ درحالی‌که قرار نیست همیشه انرژی و انگیزه لازم برای تحقق رویاها را داشته باشیم. همیشه فرصت برای تحکیم روابط نیست. به‌طور مثال شاید در میان سالی نتوانیم دنبال یادگرفتن تنیس برویم یا پسرخاله‌ای که همیشه دوست داشتیم به‌یاد دوران کودکی با او گپ بزنیم همیشه در کنارمان نباشد. پس بهتر است این فکر را که برای همه‌چیز همیشه وقت هست کنار بگذاریم. فهرستی تهیه کنیم از تمام اولویت‌های مهم‌مان قبل از مرگ. ما مرگ را خیلی دور می‌بینیم، هیچ‌وقت آن را جدی نمی‌گیریم. فکر به مرگ به ما توانمندی می‌دهد، به ما حرکت و تکاپو می‌دهد. البته تفکر درست که به ما نهیب بزند وقت کم است و کارهای باقی مانده زیاد. کرونا این زنگ هشدار جدی را داشت. اگر یک سال قبل می‌خواستیم به کلاس مثلاً خطاطی برویم فکر می‌کردیم همیشه فرصتش را داریم و هیچ‌وقت برای این‌کار دیر نیست. اما امروز می‌دانیم برای ساده‌ترین کارها هم باچالش‌های جدی مواجه ایم. یک فهرست معروف در نشریات خارجی منتشر شده  که مربوط به بزرگ ترین افسوس‌های قبل از مرگ آدم‌هاست، فهرستی که حتماً به چشم‌تان خورده، پرتکرارترین مواردش این‌ها بود: «کاش این قدر کار نکرده بودم، کاش ارتباطاتم با دوستانم را حفظ می‌کردم، کاش شادتر بودم، کاش جرئت بیان واقعیت درونم را داشتم و برای دل خودم زندگی می‌کردم. کاش در مسیر آرزوهایم زندگی می‌کردم نه انتظار مردم.» باید مراقب باشیم چون خدای نکرده هر کدام از این حسرت‌ها در کمین همه ماست، اراده مثل عضله است، با کارهای کوچک، با تغییرات ساده تقویت می‌شود. شروع کنیم به تغییرات بزرگ، رویاها و اهدافمان را جدی بگیریم، روابط دوستانه و خانوادگی را ترمیم کنیم. اجازه ندهیم روزمرگی و مشکلات ریز و درشت باعث شود ما زندگی روباتیک و بی‌روح داشته باشیم. برگردیم به گذشته، آیا امروز جایی هستیم که دیروز می‌خواستیم؟ پس تلاش کنیم حداقل فردا در نقطه‌ای باشیم که امروز می‌خواستیم تا حسرت‌ها زیاد نشود.  

 

یک سال و نیم پیش از شوهرم طلاق گرفتم و دلایلی برای این تصمیم داشتم که هیچ فردی از آن‌ها خبر ندارد، حتی خانواده خودم. وضع مالی‌ام بد نیست و بعد از طلاق برای خودم یک خانه خریدم و تنها زندگی می‌کنم. رنج بسیاری را تحمل کردم و الان هم احساس تنهایی زیادی می‌کنم. در تمام این یک سال و نیم، فکر شوهرم از سرم بیرون نرفته و خیلی اذیتم. به هیچ فردی هم برای درد دل اعتماد ندارم. چه کنم؟

 بسیاری از کارهایی که ما خانم‌ها در آشپزخانه انجام می‌دهیم، وقت‌گیر و دشوار است اما به جای راهکارهایی که همیشه امتحان کرده‌ایم و خسته کننده محسوب می‌شوند؛ می‌توانیم با روش‌های ساده‌تر در وقت و انرژی‌مان صرفه جویی کنیم. روش‌هایی که خواهید خواند، پیشنهاد ما برای دستیابی به همین هدف خواهد بود.