رسیدم سر کوچه، فاصله‌ام تا ایستگاه خیلی کم بود، اما بعید بود به اتوبوسی که مسافران در حال سوار شدنش بودند، برسم؛ به سمت ایستگاه بعدی دویدم و امیدوار بودم اتوبوس مثل همیشه پشت ترافیک چهارراه  بین دو ایستگاه بماند تا من زودتر به ایستگاه بعدی برسم. ضربان قلبم بالا رفته بود؛ نمی‌توانستم سر صبح سریع‌تر از این بدوم. چراغ سبز شد و اتوبوس از چهارراه رد شد.از کنارم گذشت و با حسرت رفتنش را دنبال می کردم  تا می‌شد تندتر دویدم، نزدیک بود یک موتوری که خلاف حرکت می‌کرد پخش زمینم کند. اتوبوس به ایستگاه رسید، شانس من ایستگاه خلوت بود و راننده که انگار مسافری برای پیاده یا سوارشدن نداشت بی‌اعتنا به من که پشت اتوبوس درحال دویدن بودم بی هیچ توقفی رفت. به ایستگاه رسیدم در حالی‌که حس می‌کردم قلبم می‌خواهد از حلقم بیرون بریزد. روی نیمکت نشستم تا اتوبوس بعدی بیاید. همین‌جوری هم دیر به محل کارم می‌رسیدم. برای این‌که صبر قابل تحمل‌تر باشد، هندزفری گذاشتم داخل گوشم تا با تلفن‌همراه رادیو گوش کنم، مجری با انرژی عجیبی می‌گفت: «چه روز قشنگی، چه صبح زیبایی...» بعد هم آهنگ سیروان خسروی پخش شد: «دوست دارم زندگی رو». هندزفری را از توی گوشم درآوردم. سکوت لذت‌بخش‌تر بود.